‘Toen ik in de basiself kwam bij Nederland Onder 17 moest Memphis Depay vanaf de rechterflank spelen’
Een voetbalcarrière kan raar lopen. Zo is het succesverhaal van Denzel Dumfries, die zich opwerkte van de amateurs naar het internationale topvoetbal, de afgelopen jaren honderden keren verteld. In de rubriek Nachtkaarsen zoomt Voetbalzone juist in op de andere kant van de medaille, door in gesprek te gaan met voormalig toptalenten die de torenhoge verwachtingen niet hebben waargemaakt. In deze editie spreken we met Nick de Bondt, die ooit te boek stond als een veelbelovende buitenspeler in de jeugdopleiding van Ajax.
Door Wessel Antes
Nathan Aké en Memphis Depay spelen volgende week zondag tegen Polen hun eerste groepswedstrijd op het EK in Duitsland. Dertien jaar geleden wist het duo, met De Bondt als teamgenoot, beslag te leggen op de jeugdeditie van het prestigieuze eindtoernooi. Waar Aké en Memphis inmiddels schitteren in Europese topcompetities, is de dertigjarige De Bondt aanvoerder van VV DOVO in de Derde Divisie A. Toch kan de linkspoot komend EK de anekdote vertellen dat hij Memphis ooit heeft verdreven naar de rechterflank.
Otterlo
Het voetbalverhaal van De Bondt begint in Otterlo, waar hij als kind verliefd wordt op het spelletje. “Ik woonde achter een trapveldje, waar ik iedere dag met vriendjes uit de buurt te vinden was. Op het moment dat ik oud genoeg was heb ik me direct aangemeld bij de plaatselijke voetbalvereniging. Eigenlijk stond alles in het teken van voetbal. Het mooie is dat ik nog steeds bevriend ben met een aantal van die jongens uit Otterlo, dat is altijd wel zo gebleven.”
De Bondt groeide op in een echte Ajax-familie en nam de liefde voor de Amsterdamse club over van zijn vader en opa. “In het weekend volgden we al het voetbal, maar vooral Ajax. Eigenlijk ben ik altijd Ajacied geweest. Ik had zelfs al een seizoenkaart voordat ik zelf bij de club ging spelen. In die tijd was ik vooral fan van Arjen Robben, omdat hij net als ik linksbenig is. Ook keek ik graag naar Ryan Babel toen hij nog bij Ajax speelde.”
In 2008 wordt De Bondt als speler van Otterlo C1 gescout door Vitesse. “In mijn laatste seizoen bij Otterlo maakte ik als spits 99 doelpunten in de competitie, waardoor ik een proeftraining mocht doen bij Vitesse. Na een paar trainingen en wedstrijden bleven Mohammed Osman en ik over, waarna wij mee mochten doen met de jongens die al vast bij Vitesse speelden. Uiteindelijk zijn Mo en ik ook tegelijkertijd bij Vitesse aan de slag gegaan, dat was wel mooi.”
De Bondt herinnert zich dat het een hele andere tijd was. “We kregen pas heel laat of bijna geen bericht over waar en wanneer we ons moesten melden op wedstrijddagen. Het kon zelfs zo zijn dat je ’s ochtends pas een bericht kreeg met informatie over een wedstrijd diezelfde avond. Dat is in de huidige tijd ondenkbaar. Wel wist ik vanaf de eerste seconde dat ik graag deel wilde uitmaken van Vitesse.”
De overstap naar een betaald voetbalclub bracht veel veranderingen mee in het leven van De Bondt. “Ik moest in Arnhem op school en werd iedere ochtend met een busje opgehaald en pas ’s avonds weer thuisgebracht in Otterlo nadat ik op Papendal had getraind. Dat waren zware dagen, zeker in vergelijking met wat ik gewend was. Daarvoor was het lang leve de lol met mijn vriendjes in Otterlo, die net als ik allemaal in Ede op school zaten.”
Toch kijkt De Bondt terug op een mooie tijd bij Vitesse. “Ik speelde met Sven van der Maaten en Tim Linthorst, die nog steeds mijn beste vrienden zijn. Ook Mo Osman heeft best een leuke carrière gehad en Brahim Darri heeft bijna overal gespeeld. Elmo Lieftink voetbalt nu nog steeds bij Helmond Sport. Dan heb je toch een half elftal dat uiteindelijk hun profdebuut heeft gemaakt en kun je wel spreken over een goede lichting. We wonnen dan ook veel.”
Jeugd-EK
In zijn derde seizoen bij Vitesse wordt De Bondt jeugdinternational. “Dat was best wel bijzonder, want bij het Nederlands elftal speelden vaak vooral jongens van Ajax, Feyenoord en PSV. Als er al spelers van Vitesse opgeroepen werden, waren dat er maximaal twee. Ik kan me herinneren dat ik wel onder de indruk was, als jongetje uit Otterlo, tussen de grote talenten bij Oranje.”
In 2011 mag De Bondt als derde buitenspeler mee naar het EK Onder 17 in Servië, achter Jean Paul-Boëtius en Memphis. “Zij hadden in principe veel meer kwaliteit dan ik had, maar Albert Stuivenberg nam mij mee om een specifieke reden: mijn vroege voorzet. Dat wapen maakte mij een ander soort buitenspeler dan Boëtius en Memphis, waardoor Stuivenberg ook op tactisch vlak verschillende keuzes kon maken tijdens wedstrijden.” Vlak voor het toernooi raakt Boëtius geblesseerd aan zijn knie, waardoor Stuivenberg zijn kaarten opnieuw moet schudden. De Bondt komt als klassieke buitenspeler in de ploeg.
“Toen was ik plotseling basisspeler op het jeugd-EK”, herinnert De Bondt zich. “Normaal speelde Memphis vanaf links en Boëtius op de rechterflank. Maar toen ik in de basiself kwam moest Memphis vanaf rechts spelen, omdat ik beter rendeerde als klassieke linksbuiten. Ik heb hem nooit gevraagd wat hij daarvan vond, want hij was destijds al het mannetje dat er ver bovenuit stak en ik durfde dat niet. Uiteindelijk wonnen we het toernooi en dat blijft een onvergetelijke ervaring.”
In de finale tegen Duitsland (5-2 winst) trad Oranje aan met onder meer Karim Rekik, Terence Kongolo, Jetro Willems, Tonny Vilhena en Memphis in de basis. Aké verving De Bondt uiteindelijk na 64 minuten om de voorsprong succesvol te verdedigen. Een deel van de spelersgroep heeft zich na afloop flink geamuseerd, zo onthult een lachende De Bondt. “Ik ga geen namen noemen, maar toen we het EK wonnen zijn we met een groot deel van de selectie in een striptent in Servië beland. De overige details houd ik geheim.”
Ajax
Niet veel later krijgt De Bondt de kans om zelf ook bij zijn jeugdliefde Ajax aan de slag te gaan. “Ik was in onderhandeling met Vitesse over een driejarig contract en dat duurde best wel lang. Ik wilde dolgraag zo snel mogelijk tekenen, maar om allerlei redenen werd dat uitgesteld. Mijn vader vroeg zich af waarom ik zoveel haast had, dus ik zei gekscherend: ‘Omdat ik er al uit ben en alleen Ajax mij nog van gedachten kan veranderen.’ Een week later belde Danny Blind naar mijn zaakwaarnemer Louis Laros met de vraag of ik interesse had in een overstap naar Ajax.”
De Bondt hakt vrij snel de knoop door. “Ik zat enorm op mijn plek bij Vitesse, maar Ajax was gewoon mijn droomclub. Die trein komt vaak maar één keer in je leven voorbij. Ook zag ik in Amsterdam nog meer kansen om mezelf te ontwikkelen als speler, aangezien je daar simpelweg werkt met betere trainers en teamgenoten.”
Als jeugdspeler van Ajax neemt de aandacht toe, zo weet De Bondt nog goed. “Mijn Twitter-account ging door het dak, plotseling had ik er een paar duizend volgers bij. Ik kan me herinneren dat ik per ongeluk het woord ‘Ajacied’ verkeerd had geschreven en dat ik daar direct commentaar op kreeg. Je ligt gewoon onder een vergrootglas, omdat zo’n grote fanschare zich nog meer met de jeugd bezighoudt dan bij een club als Vitesse. Maar ook in je vertrouwde omgeving benaderen mensen je anders. Zelfs in een dorp als Otterlo vonden mensen het toch interessant dat ik bij Ajax voetbalde.”
De overstap naar Ajax was op financieel vlak eveneens aantrekkelijk voor de toen zeventienjarige Edenaar. “Daar deed ik het absoluut niet voor, maar zo is het wel”, aldus De Bondt. “Bij Vitesse kon ik een contract tekenen waarin ik in mijn eerste jaar 7.500 euro zou verdienen, om na drie jaar te eindigen op een jaarsalaris van 12.500 euro. Bij Ajax begon ik direct op 20.000 euro in mijn eerste jaar, wat in mijn derde seizoen op zo’n 40.000 euro uitkwam. Inmiddels zijn die bedragen nog gekker, maar als tiener was dat behoorlijk wat geld voor iemand die nog op school zat. Mijn bijbaantje kon ik in ieder geval opzeggen, haha!”
De Bondt ging in die tijd bewust met zijn geld om. “Ik heb nooit veel gegeven om auto’s, kleding of andere spullen en kon altijd wel goed sparen. Gelukkig was ik me destijds al goed bewust van de waarde van geld en wist ik hoe ik daarmee om moest gaan. Waarschijnlijk heeft dat deels ook met opvoeding te maken, maar ik heb op dat vlak nooit extra begeleiding nodig gehad.”
Hoewel jeugdspelers van Ajax onder hoge druk staan, kijkt De Bondt vol plezier terug op zijn tijd bij de Amsterdamse recordkampioen. “Natuurlijk was het af en toe moeilijk, bijvoorbeeld tijdens blessures of een periode waarin ik vaak op de bank zat. Toen zag ik ook dat andere jeugdspelers voorgetrokken werden en voelde dat oneerlijk. Vlak nadat ik vertrok bij Ajax had ik daar wel moeite mee, maar nu denk ik vooral terug aan de mooie momenten die ik heb mogen meemaken.”
“Weinig mensen kunnen zeggen dat ze individuele trainingen hebben gekregen van mannen als Marc Overmars, Brian Roy, Frank de Boer, Dennis Bergkamp en Wim Jonk. Voor mijzelf waren dat al grootheden, maar mijn ouders hebben daar ook echt van genoten in die tijd. Het kampioenschap met Ajax A1 was bijzonder, maar uiteindelijk waren die privétrainingen het meest speciaal”, aldus De Bondt.
Als De Bondt terugdenkt aan zijn beste teamgenoot bij Ajax, laat hij de naam van Viktor Fischer vallen. “Die was echt heel goed, dat zag je meteen. Verder denk ik aan jongens als Stefano Denswil, Davy Klaassen en Ouasim Bouy. Het was sowieso een bijzonder elftal, de A1 waarmee wij kampioen van Nederland werden.”
In 2014 valt de Ajax-droom van De Bondt definitief in duigen. “Of ik ergens spijt van heb of iets anders had kunnen doen? Misschien had ik eerder moeten gaan praten op momenten dat het even tegenzat of wanneer ik twijfelde aan mezelf. Want als die twijfel er eenmaal inzit, dan is het lastig om daarbovenop te komen. Vooral op die leeftijd. Misschien was het ook de tijd, want mental coaching was nog een beetje een taboe in de voetballerij. Verder heb ik het nergens laten liggen. Ik was nooit op een rare manier bezig met geld, uitgaan, vrouwen of andere verleidingen.”
In zijn laatste contractjaar bij Ajax geeft De Bondt zijn zaakwaarnemer al vroeg de opdracht om een nieuwe club te zoeken. De linkspoot tekent uiteindelijk voor twee seizoenen bij Go Ahead Eagles. “Ik zat op de bank bij Jong Ajax en kwam duidelijk tekort voor het eerste elftal, dus ik had geen zin om te wachten op de boodschap dat mijn contract niet verlengd zou worden. Of dat ik nog langer tegen nieuwe voorwaarden in het tweede mocht blijven spelen, want dat heeft geen zin. Go Ahead Eagles werd al heel vroeg concreet, dus die beslissing was snel genomen.”
De Bondt was in zijn nopjes met zijn transfer naar Deventer. “Ik kon gewoon in Arnhem blijven wonen, op veertig minuten rijden van de club. Ook zag ik kansen op speeltijd bij een prachtige volksclub in de Eredivisie. Uiteindelijk bleek de stap van Jong Ajax naar Go Ahead Eagles toch behoorlijk groot, ik had zeker niet het niveau om basisspeler te zijn in de Eredivisie. Dat viel me toch wel een beetje tegen.”
“Zeker toen ik soms niet eens werd opgenomen in de wedstrijdselectie”, gaat De Bondt verder. “Dan valt er een stukje zelfvertrouwen weg, want je was ooit een groot talent bij Ajax en het Nederlands elftal. Pas in mijn tweede contractjaar bij Go Ahead Eagles ben ik gaan praten met een sportpsycholoog en daarna ging het even beter, maar toen had ik de pech dat ik met Randy Wolters een goede en dure concurrent had.”
De Bondt en Go Ahead Eagles besluiten dat het tijd is voor een uitleenbeurt, waardoor hij het seizoen 2015/16 afmaakt bij FC Dordrecht. “Daar begon ik heel goed, maar de club draaide een slecht seizoen en ik ging mee in de malaise. Ik had het niet naar mijn zin, we hadden geen leuke groep en zelfs bij DOVO is het nu beter geregeld dan in Dordrecht destijds. Toen was ik er helemaal klaar mee.”
De situatie knaagt aan De Bondt, die voor velen een onverwachte beslissing neemt. “Toen heb ik na een aantal teleurstellende seizoenen de knoop doorgehakt en besloten om naar de amateurs van De Treffers te gaan. Ik moet daarbij eerlijk toegeven dat de topcontracten niet meer voor het oprapen lagen, wat die keuze iets makkelijker maakte.”
Op het moment van stoppen doet het De Bondt geen zeer dat het niet is gelukt als profvoetballer, maar even later ervaart hij die pijn wel regelmatig. “Toen ik bij De Treffers ging spelen ben ik begonnen aan een sportgerelateerde HBO Management-studie. Tijdens die opleiding heb ik stage gelopen bij zowel NEC als Vitesse en toen kwam ik vanuit mijn kantoorfunctie jongens tegen met wie ik zelf op het veld heb gestaan.”
“Daar had ik wel moeite mee, want zij voerden op dat moment concreet uit waar ik ooit van droomde”, zegt De Bondt. “Lekker op het veld staan en geld verdienen met voetbal. Ik zat dan op kantoor en deed er alles aan om mijn stage te halen. Dan zie je toch op een pijnlijke manier voor ogen dat het leven raar kan lopen. Uiteindelijk is het belangrijkste dat, wat je ook doet, je er het beste van maakt. Dat doe ik tegenwoordig ook met veel plezier.”
De Bondt speelde in totaal drie wedstrijden in de Eredivisie en 33 in de Keuken Kampioen Divisie. Volgens de linkspoot hadden dat er zeker meer kunnen zijn. “Qua kwaliteit en het niveau dat ik in me had kon ik Ajax 1 niet aan, maar ik ben ervan overtuigd dat ik met meer zelfvertrouwen en een klein beetje geluk een mooie carrière in de Eredivisie had kunnen hebben. Nu probeer ik die mooie carrière buiten het veld op te bouwen.”
Sinds 2016 speelt De Bondt achtereenvolgens voor De Treffers, Spakenburg, VV Duno en HHC. Inmiddels heeft hij zijn vierde seizoen achter de rug bij DOVO, waar hij is getransformeerd in een leidende centrale verdediger. “Nadat ik stopte heb ik hoog amateurvoetbal kunnen combineren met mijn studie, waarvan ik uiteindelijk ook netjes kon rondkomen. Overdag ging ik naar school en ’s avonds voetbalde ik, zonder dat ik een bijbaantje nodig had. Voor een student was dat dus vrij ideaal. Daarnaast had ik meer tijd voor mijn vrienden, waarmee ik vaker op stap kon. Ik hield alsnog wel rekening met mijn wedstrijden op zaterdag, maar er was veel meer tijd voor plezier.”
De afgelopen jaren werkte De Bondt als projectmanager en sinds januari is hij corporate recruiter bij een bedrijf in Arnhem. “Ik ben blij dat ik na mijn profcarrière direct door ben gegaan en niet in een zwart gat ben beland. Of ik gelukkiger ben dan in mijn tijd als profvoetballer? Dat vind ik lastig te zeggen… Ik denk wel gelukkiger dan in die laatste jaren, dus nadat ik bij Go Ahead Eagles uit mijn contract liep. Toen waren de mooie momenten van het voetbal heel spaarzaam. Als je alleen maar met voetbal bezig bent en niet speelt, stapelen de teleurstellingen zich op.”
“Nu heb ik plezier in het voetballen bij DOVO, heb ik een leuke baan en een eigen huis”, vertelt De Bondt. “Dat zijn dingen die mij gelukkig maken. Ook de afwisseling vind ik fijn. Als ik nu een keer een slechte wedstrijd speel of gewisseld word ga ik maandag naar kantoor en kan ik daar een nieuw geluksmomentje vinden. Dan ben je het gevoel van die wedstrijd weer kwijt. Dat is heel prettig. Ik voel me nog steeds voetballer, ook al klinkt dat wellicht gek voor iemand die bij de amateurs speelt, maar daarnaast voel ik me vooral mens.”
“Ik ben niet meer alleen ‘Nick de voetballer’, maar veel meer dan dat”, legt De Bondt uit. “In die tijd voelde dat soms anders. Mensen beoordelen mij nu ook op hoe ik het op mijn werk doe en ik heb veel meer tijd voor andere zaken. Ook dat is belangrijk. Uiteindelijk had ik graag willen slagen als voetballer, voor mezelf, mijn ouders, mijn opa en oma en mijn zusje. Maar ook nu geniet ik volop van het leven en ik weet zeker dat zij net zo trots zijn.”
Komende zomer zit De Bondt als supporter voor de televisie wanneer het Nederlands elftal aftrapt op het EK. “Zes jaar geleden deed dat echt nog wel pijn, maar inmiddels niet meer. Nu ben ik er vooral trots op dat ik met jongens als Aké en Memphis heb mogen spelen. Ook alle wedstrijden van Ajax kijk ik zonder pijn, alhoewel het afgelopen jaar… In dit Ajax had ik misschien wel mee gekund”, grapt de nuchtere De Bondt. “Ik ben denk ik op het verkeerde moment doorgebroken!”
{embed}
{/embed}